شرکت‌های بزرگ در حال افزایش سرمایه‌گذاری روی واحدهای نوآور هستند. نکته جالب این است که حدود %۶۰ خریدهای آنها شامل استارتاپ ها هستند. اغلب اینها در ۵ سال گذشته ایجاد شده‌اند. به عبارت دیگر شناخت مکانیزم‌های نوآوری و محاسبه آن در هزینه ریسک سازمانی بیشتر شده. لذا مسیر انتقال نوآوری بین استارتاپ و موسسات بزرگ با سهولت بیشتری صورت می پذیرد. درنتیجه خرید شرکت‌های کوچک اروپایی توسط برندهای بزرگ در دهه گذشته ۲۲ برابر شده است.
پژوهش جالبی اخیرا در مجله IESE با عنوان “نوآوری باز؛ مقیاس‌سازی و تحکیم واحد ریسک” منتشر شده است. این پژوهش بر اساس مصاحبه با ۴۶ کارشناس فعال در حوزه نوآوری، ریسک فعالیت یک استارتاپ را بررسی کرده است. مهمترین نتیجه این بررسی این است: هرچه یک استارتاپ عمر بیشتری پیدا می‌کند با عناصر و عمق ریسک بیشتری روبرو می شود.
نمونه های جهانی
شرکت های بزرگ هم بیکار نبودند. آنها برای استفاده از این شرایط، مدل‌هایی را در طول سال‌های اخیر ابداع کرده یا بهبود داده‌اند. بر اساس این مدل‌ها، محل شناسایی و خرید استارتاپ از نمایشگاه‌های فناوری به سمت رویدادهای زیر مهاجرت کرده است:
- شتاب دهنده‌های سازمانی و مراکز رشد.
- طرح سوالات و مسابقات با موضوعات اکتشافی.
- سرمایه‌گذاری بر روی استارتاپ‌های چندوجهی.
- برنامه نویسی‌های جمعی (هکاتون).
- چالش‌های همراه با جایزه (تلنت‌یاب).
- شبیه‌سازی ریسک (میکرو پروژه).
